با ورود به عصر مدرنیسم، هنوز هم تکنسین‌هایی از سرزمین با اصالت اروپا پیدا می‌شوند که به سنت‌های فوتبال پایبند هستند. آنتونیو کونته احیاگر ۲-۵-۳ مدرن است. چیزی که کار او را خاص و ناب می‌کند، تلفیق سنت‌ است با دنیای مدرن.

کونته پس از حضور در سمپدوریا و سیه‌نا به شغل رویایی خود رسید. او در یوونتوس اصلا هراسی به دل خود برای تغییر سیستم تیم راه نداد. وی به دنبال سیستمی بود تا با مدل پرس از بالای او مطابقت کند و حتی تئوری‌اش را طوری بچنید که انعطاف نیز داشته باشد. به بیان بهتر، در مقابل تیم‌هایی که مدل فوتبال متفاوتی با ایتالیایی‌ها بازی می‌کنند سیستمش را پیاده کند.

بالاخره به این نتیجه رسید که ۲-۵-۳ را اتخاذ کند. (البته آرایش کونته بیشتر شبیه به ۲-۴-۱-۳ است تا ۲-۵-۳ کلاسیک) همین تصمیم موجب شد تا در آن برهه، یووه به عنوان تیمی شناخته شود که برای فتح سری‌آ و دیگر عناوین شخصیت خاصی پیدا کند. او در چلسی نیز بر اساس ابزار موجود دست به اتخاد سیستم ۱-۲-۴-۳ زد و توانست در لیگ فرسایشی انگلیس هم که موفق باشد.

حال باید دید کونته در اینتر چه تصمیماتی اتخاذ کرده که موفق بوده است. از مشخصه‌های بارز سیستم ۲-۵-۳ او این است که او علاقه شدیدی به پرس man to man در نیمه حریفان دارد. علت اتخاذ چنین تاکتیکی این است که در هر حال در مناطق زمین برتری عددی داشته باشد.

کونته بالانس را در تیمش از طریق وینگ-بک‌ها ایجاد می‌کند، به گونه‌ای که اگر پرس در یک سمت زمین انجام شده باشد فول‌بک سمت دیگر در کنار مدافعان قرار دارد تا در صورت فرار رقبا از پرس نفر به نفر آن‌ها، بتواند در عقب زمین برتری عددی ایجاد کند. از طرفی اگر هافبک دفاعی اینتر در high press مجبور به پرس هافبک دفاعی تیم حریف شود یکی از دو هافبک پست ۸ مجبور به پوشش جای او‌ است.

اینترمیلانِ کونته، در فاز دفاعی low block شده و آرایش آنها به ۲-۳-۵ تبدیل می‌شود. (برای اطلاعات بیشتر در مورد low block به این مقاله مراجعه کنید.) اینتر با این حربه در ضدحملات و انتقال به حمله بسیار عالی عمل می‌کند. شاهکار کونته، همین تبدیل سریع سیستم از دفاع به حمله و از حمله به دفاع است.
در فاز مالکیت توپ، وینگ-بک‌ها لب خط می‌مانند. روش بازی کنته ارسال پاس بین‌خطوط است که این آرایش ۲-۵-۳ یا ۲-۲-۳-۳ به آنها امکان ایجاد مثلث و لوزی برای حفظ توپ و انتقال در لحظه‌ی دلخواه را می‌دهد.

در فاز حمله تیم اینتر به ۴-۲-۱-۳ سوییچ می‌کند که در کانال‌های کناری وینگ-بک‌ها به حمله اضافه می‌شوند. در این بخش از شاخصه‌های بارز اینتر ایجاد overload در کناره‌ها است که امکان بازی ترکیبی در زمین حریف را به آن‌ها می‌دهد.

نکته‌ی دیگر این است که تیم اینتر در فاز حمله در عقب زمین حمایت‌کننده‌های عالی دارد که در بخش حفظ توپ امکان بالا نگه‌داشتن سرعت گردش توپ را به آن‌ها می‌دهند. بروزویچ به عنوان یک deep-lying-playmaker (بازی‌ساز ایستا در عقب زمین) باید وظیفه اتصال و لینک کردن تمام پاس‌ها و همچنین حفظ تمپو و سرعت گردش توپ تیم اینتر را به عهده داشته باشد. دو بازیکن پست ۸ به عنوان مکمل‌هایی در کنار او قرار داده شده است که این وظایف را تقسیم کرده‌اند.

از دیگر آلترناتیو‌های اینتر کونته در فاز حمله، ایجاد تقابل‌های یک در مقابل یک با مدافعان کناری حریفان است تا از طریق ارسال از جناحین این تیم را به گل برسانند.
از شاخصه‌های اصلی ترکیب کونته این است که تاکنون هیچ تیمی در سری‌آ به اندازه این تیم در شوت‌زنی موفق نبوده است.

نقش لوکاکو در این تیم کمی شبیه به نقش او زیر نظر مورینیو است. در فاز دفاعی از فیزیک خود برای حفظ و تسلط بر توپ بهره می‌برد و در اکثر مواقع به سمت راست زمین شیفت می‌کند تا با گرفتن توپ به سمت پای تخصصی خود بچرخد و به بازیکنان هم‌تیمی پاس ارسال کند. زوج شدن لوکاکو با لائوتارو مارتینز شایان توجه است. هر دوی آن‌ها به هارمونی خوبی از بازی یکدیگر رسیده‌اند.

مشخص است که کونته‌ بر اساس ابزار موجود، فسلفه خود را در تیم‌های متفاوت پیاده‌ می‌کند و یکی از تاکتیک‌شناسان بزرگ دنیای فوتبال است. او را بدون شک باید سنت‌گرای مدرن بنامیم که واقعا لقبی درخور و برازنده‌ی‌ اوست.

نویسنده: محمدهادی تهمتن

کاری از گروه فنی آنالیز تاکتیکی