تاکتیک Rest Defence چیست؟

هنگامی که تیمی برای حمله به دروازه حریف اقدام می کند، تعدادی از بازیکنان تیم برای طراحی و شکل دادن حمله تیمی به جلو نفوذ می کنند تا با خلق موقعیت بتوانند به گل برسند. دیگر بازیکنان تیم نیزبه جهت حمایت از بازیکنان خطوط جلو، پشت سر بازیکنان هجومی قرار می گیرند. این بازیکنان که نقش حامی دارند، می‌توانند باعث ایجاد فشار مضاعف روی حریف در یک سوم دفاعی آن‌ها شوند؛ به این معنا که منطقه بازی را عوض کنند و مهم تر از همه مانعی در مقابل ضد حملات احتمالی حریف باشند. وقتی مهاجمان توپ را از دست می دهند، این بازیکنان به شکل جدی تری بر روی کنترل فضاها متمرکز خواهند شد. واکنش‌ها، موقعیت های قرارگیری، نقش‌ها و وظایف آن‌ها بیان گر اصطلاح تاکتیکی Rest Defence است.

معمولا تیم‌ها با پنج بازیکن حمله می‌کنند و پنج بازیکن دیگربخشی از این تاکتیک هستند.
اگرچه تیمی که بخواهد تهاجمی تر بازی کند، با شش نفر در حمله قرار گرفته و چهار نفر مسولیت اجرای این تاکتیک را بر عهده دارند. تیم‌ها زمانی که توپ را از دست می‌دهند برای بازپس گیری آن اولویت بندی می‌کنند و تیمی که در حمله قرار داشت، به یکباره بایستی دفاع کند.

عبارت Rest Defence از کجا آمده است؟

این اصطلاح از واژه آلمانی “restverteidigung” برگرفته شده است در زبان آلمانی Rest  به معنای باقی مانده در نظر گرفته می‌شود؛ یعنی برخلاف معنای انگلیسی آن که به استراحت ترجمه شده است.
از نگاه فوتبالی، Rest به بازیکنانی گفته می‌شود که در فضای اطراف و یا رو به روی توپ قرار گرفته باشند و به هنگام حمله تیم خودی، به عنوان حامی در پشت مهاجمان حضور خواهند داشت.
اصطلاح استفاده شده، توسط فدراسیون فوتبال آلمان، در حقیقت به معنای پوشش زمین توسط بازیکنان باقی مانده تعبیر می‌شود؛ همانند عبارت Half-Space که از واژه آلمانی “halbraum”  اقباس شده و به معنای نیم فضا می باشد.

این تاکتیک چگونه می تواند موثر واقع شود؟

قبل از این که مالکیت توپ از دست برود، بازیکنانی که صاحب توپ هستند باید فاصله و موقعیت خود را نسبت به یکدیگر در وضعیت مناسب حفظ کنند و نفرات Rest Defence نیز باید به اندازه کافی از یکدیگر فاصله داشته باشند. این کار سبب می شود تا حریف را به سمت خود بکشانند، آنها را از فرم خود خارج کنند و تیم خودی را در وضعیت خطرناک حمله اولیه حفظ کنند.
در نهایت بهترین راه برای متوقف کردن حریف از طریق ضدحملات، گلزنی از راه حمله است و از آنجا که فوتبال ورزشی است که در هر دیدار گل های کمی در آن به ثمر می رسد؛ بنابراین واحد
Rest Defence باید احتمال ضد حمله توسط حریف را نیز در نظر بگیرد.
زمانی که آن ها به عنوان یک واحد مشخص در نزدیکی هم قرار می گیرند، در اغلب موقعیت‌ها مسیر پاس حریف را قطع کرده و تاخیر ایجاد می‌کنند و به خوبی در کانترپرس به تیم کمک می‌کنند؛ اما اگر فاصله بین آن‌ها با نفرات خطوط جلو بسیار کم باشد، نمی توانند به تیم کمک کنند.

ارتباط کلامی نقش موثری در موفقیت رست دفنس دارد.
ارتباط کلامی نقش موثری در موفقیت رست دفنس دارد.

اگر تیمی نتواند بلافاصله پس از، از دست دادن توپ، مجددا آن را پس بگیرد؛ باید با ایجاد تاخیر و کند کردن آن ها در حرکات طولی از ضد حملاتشان جلوگیری کرد. اگر واحد Rest Defence در اعمال فشار، تاخیر و مداخله به درستی عمل کند؛ مهاجمین زمان کافی برای بازگشت و کمک به دفاع خواهند داشت. آن‌ها اغلب پرس کرده و گاهی اوقات با بازپس گیری سریع توپ و انتقال مجدد، می‌توانند مالکیت را به دست آورند و حمله جدیدی را ایجاد کنند.
اگر بازپس گیری توپ امکان پذیر نباشد؛ آن‌ها با اضافه کردن بازیکنان بیشتر به شکل یک بلاک دفاعی آرایش می‌گیرند. معمولا واحد Rest Defence با ایجاد شرایط اضافه بار (یک بازیکن بیشتر نسبت به حریف) فورا مهاجمان را تحت فشار قرار می دهند.

بلاک دفاعی در Rest Defence می‌تواند به دو خط مجزا تقسیم شود. عموما این تاکتیک به شکل ساختار ۳-۲ (مانند تیم پارما به رهبری انزو مارسکا) یا ۲-۳ خواهد بود. خطوط بالاتر از آن‌ها وظیفه دارند فضاهای اطراف توپ را برای جلوگیری از ضد حمله حریف سریعا مسدود کنند؛ و این خط معمولا از هافبک‌هایی با تفکر دفاعی تشکیل می شود. با این حال تعداد زیادی از تیم ها به سراغ دفاع سه نفره در ساختارRest Defence  خود رفته اند؛ که آن‌ها بایستی در دوئل کردن، تکل زدن و قطع توپ به شکل جنگنده در کانترپرس شرکت کنند.

این اقدامات در حقیقت راهی برای حراست از محوطه جریمه تیم است. این خط همچنین مسئول به تأخیر انداختن ضد حمله حریف است و به هم تیمی‌های بالاتر از زمین زمان می‌دهد تا به دفاع بازگردند.

مدافعان معمولاً در عمق دو خط، را تشکیل می‌دهند و برخی از تیم‌ها یک هافبک دفاعی را عقب می برند. این خط باید از پاس‌های مستقیم و بلندی دفاع کند که از خطوط جلوترعبور کرده است.
طبیعتاً آن‌ها بیشتر درهوا درگیر می‌شوند و با مهاجمان سرزن و ماهر در بازی روی هوا روبرو هستند. مدافعان باید مراقب فضای پشت سر خود نیز باشند و از یک دروازبان سوئیپر برای پوشش فضای پشت خود بهره ببرند؛ به این دلیل که اغلب ساختارهای Rest Defence در خط میانی زمین حضور دارند. تعداد زیادی از تیم‌ها، Rest Defence تهاجمی دارند؛ به آن معنا که اصطلاحا بالا بازی می کنند.
این عمل موجب افزایش فضای پوششی برای مراقبت از دروازه خودی می‌شود اما فضای کمتری به مهاجمین حریف در زمین خودشان را می دهد. از سوی دیگر به طور مشخص موجب حمایت بیشتری از مهاجمان تیم خودی در حمله می‌شود.

کدام مربیان و تیم‌ها نمونه خوبی از Rest Defence هستند؟

منچسترسیتیِ پپ گواردیولا

پپ همواره اعتقاد به تسلط بر توپ و میدان دارد. ساختار ۲-۳ زیر، بیان گر واحد Rest Defence تیم او است. در ابتدا بازیکنانی مثل ژوا کانسلو و اولکساندر زینچنکو به شکل Inverted fullback در آمدند. سپس گواردیولا از جان استونز و مانوئل آکانجی خواست که از دفاع میانی به سمت جلو حرکت کنند تا به رودری به عنوان تنها پیوت تک نفره (پست شش) تیم، ملحق شده و در مقابل فضاهای مستقیم مقابل توپ قرار گیرند.

لیورپولِ یورگن کلوپ

سیستم ۳-۳-۴ یورگن کلوپ اغلب و به شدت متکی بر مدافعین کناری است و آن‌ها میزان قابل توجهی از حملات تیم را تشکیل می دهند؛ درنتیجه هافبک‌های میانی اغلب در نقش پوشش در جلوی دو مدافع میانی، یعنی ویرجیل فن دایک به عنوان گزینه اول وجوئل متیپ یا ابراهیم کوناته در کنار او حضور دارند.
این شکل ۳-۲ ابتدا به بازیکنانی مثل جردن هندرسون، جیمز میلنر، جورجیو واینالدوم و نبی کیتا و پس از آن به بازیکنانی همچون واتارو اندو و دومنیک سوبوسلای برای پوشش زمین، پرس شدید و دفاع از فضاهای قبل از پوشش در خط آخر سپرده شد.

آرسنالِ میکل آرتتا

آرتتا همانند گواردیولا، همیشه یکی از مدافع کناری خود را به شکل Inverted قرار می‌دهد تا ترکیب تیمش را تقویت کند. با این حال همانند کلوپ، بسیاری از لحظات بازی را با ساختار ۳-۲ در
Rest Defence  خود ادامه می دهد. با تسلط وینگرهای آرسنال بر فضاها و جریان بازی، بازیکنانی مثل زینچنکو، تومیاسو و بن وایت برای پوشش و مراقبت از عمق، جمع می‌شوند؛ چون در خط جلوتر، در تمام نقاط عرضی زمین دست کم یک بازیکن وجود دارد.

چلسیِ توماس توخل

توخل با چلسی از دفاع سه نفره استفاده می‌کرد؛ دفاع این تیم در هنگام از دست دادن توپ به پنج نفر تبدیل می شد، اما در هنگام حمله سه مدافع میانی آن در خط آخر ثابت می مانند.
استفاده از پیوت دوگانه (دو بازیکن پست شش) فعال، که عمدتا از جورجینیو، انگولو کانته و متئو کواچیچ تشکیل شده بود در استفاده از فضای پیش رو بسیار موثر بود؛ خصوصا زمانی که برای پرس از بالا و پیوستن به کانترپرس پیش بینی‌های دقیقی داشتند.

برایتونِ روبرتو دی زربی

دی زربی در سبک بازی مورد علاقه خود شدیدا به حضور دو هافبک پست ۶ معتقد است. این دو بازیکن به همراه سه مدافع از چهار نفر آخر زمین (۴ مدافع) در ساختار Rest Defence تیم او حضور دارند.
با چرخش‌های مختلف در طول بازی، Rest Defence  او از نظر نفرات متفاوت خواهد بود اما شکل ۲-۳ آن بدون تغییر باقی می‌ماند. آخرین خط تیم او شدیدا تهاجمی است و عمدتا به دنبال به عقب راندن مدافعان حریف است. آن‌ها به ندرت از میانه زمین دفاع می‌کنند و بیشتربه دنبال ایجاد فشار از فضای بالای قوس دایره ای شکل میانه میدان هستند.

مزایای Rest Defence خوب چیست؟

مزیت اصلی یک Rest Defence خوب این است که از ضد حملات حریف جلوگیری می‌کند. با موقعیت ‌یابی هوشمندانه، انجام دوئل های شدید و جنگنده، فشار، مهار و بازیابی کلی می‌توان شرایط ایجاد ضد حمله را برای حریف با مشکل روبرو ساخت.

از آنجایی که فوتبال یک بازی تهاجمی است؛ یک Rest Defence موثر می‌تواند منجر به محبوس ساختن تیم حریف در نیمه خودی در طولانی مدت شود. این موضوع به کنترل بازی کمک می‌کند و به تیم مهاجم اجازه خواهد داد، برای زمان بیشتری مسلط بر بازی باشند.
با این حال اگر تیم مدافع در هنگام مراقبت از دروازه خود به خوبی عمل کند؛ باعث خواهد شد به مدت طولانی در موضع دفاع قرار گیرند و با یک Rest Defence موثر بر فرسودگی روانی حریف افزود.

گاهی اوقات اثربخشی Rest Defence به طور قابل توجهی می تواند به مدیریت، نوسان یا تغییر شرایط کلی یک مسابقه کمک کند. این می تواند تفاوت بین یک ضد حمله تعیین کننده مسابقه یا شکستن یک بلاک فشرده توسط حریف باشد. حتی Rest Ddefnce موثر یک تیم می تواند به گلزنی آن ها کمک کند.

هنگامی که یک تیم برای مدت قابل ملاحظه‌ای در یک بلاک دفاع می کند، گاهی اوقات می‌تواند موجب افزایش اشتباهات آن‌ها شود. این موضوع معمولاً به دلیل فشار روانی یا عدم نظم دفاعی است؛ به خصوص اگر آن‌ها مدتی توپ را در اختیار نداشته باشند.
اگر دفاع تیم در بخشی که بازیکنان حریف از نقش دفاعی خود در تلاش برای ضد حمله خارج شده‌اند، مجددا مالکیت توپ را به دست آورد؛ تیم در مرحله انتقال مثبت (دفاع به حمله) می تواند از فضاهای جدیدی که لحظاتی قبل در دسترس نبود، بهره برداری کرده و به گل برسد.

منبع: Coaches Voice
مترجم: امیرحسین شادمان
کاری از گروه فنی آنالیز تاکتیکی